Rozdział 4

  Obudziłam się z dziwnym poczuciem spokoju. Poczułam przyjemny zapach. Przypominał mi zapach Toma.  Na myśl o nim ogarnęły mnie wyrzuty sumienia , że nie powiadomiłam go i Mileny o całym zajściu.

  Usłyszałam ciche westchnięcie osoby siedzącej przy moim łóżku. Otworzyłam oczy z nadzieją,że to pielęgniarka przyniosła mi śniadanie. W żołądku czułam ssanie,które było dokuczliwe.
  Na fotelu siedział mężczyzna o czekoladowej karnacji i wpatrywał się we mnie swoimi błyszczącymi oczami. Po chwili zauważył,że  się obudziłam i uśmiechnął się do mnie przyjaźnie.

- Kurwa, a ten to kto znowu?- pomyślałam przypatrując się uważnie mężczyźnie.
-Dzień dobry Igo - powiedział spokojnym głosem .
-Dzień... dobry- wydukałam jak uczennica przy odpowiedzi ,która nie za bardzo przygotowała się do lekcji- Co to za człowiek ?
- Jestem Michael Jawerd, przyjaciel Nialla - wziął głęboki oddech -Jestem psychologiem, a Niall jest przekonany ,że mogę ci pomóc. Chciałbym ,abyś ze mną porozmawiała. Słyszałem o tym co zrobiłaś i domyślam  się z jakiego powodu. Cała klinika postanowiła się tobą zaopiekować z należytą troską i chcemy się zatroszczyć o ciebie.
-A ja ? Czy mam w tej sprawie prawo głosu?- powiedziałam oburzonym głosem. Co oni sobie wyobrażają ? To moje życie i moje sprawy. Jestem wdzięczna Niallowi za to , ze uratował mi życie , no ale niech dalej się nie wtrąca ! 

- Chcecie decydować o moim życiu,ale chyba zapomnieliście zapytać mnie czy ja tego chce ! Może ja nie chcę niczyjej pomocy?!- wykrzyknęłam.

Ten facet działał mi już na nerwy .
- Jeżeli jest ktoś na świecie, kogo kochasz na przykład mama, to...- nadal mówił spokojnym głosem- to pozwolisz nam sobie pomóc.Przecież nic nie stracisz, a możesz dużo zyskać.
- Nic mi nie da wasza pomoc i tak już wszystko stracone- zakryłam twarz dłońmi- Zostaw mnie ! Proszę !
  Mężczyzna delikatnie dotknął moją dłoń.Odepchnęłam ją . Usłyszałam,że położył coś na stoliku. Po chwili usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi.  Bez zastanowienia spojrzałam na stolik.

   Zobaczyłam zdjęcie. Ja i mama. 

 Owe zdjęcie miałam przy sobie tamtego dnia w torebce. Było pogniecione i widać ,że miało kontakt z wodą. 

  Wyjazd do Polski . Zakopane. Nie mogę uwierzyć,że to było aż 4 lata temu. Piękne czasy.
Pamiętam jak mama wykupiła bilety na dwutygodniowy pobyt. Tylko ja, mama i góry.  Byłyśmy takie szczęśliwe. Mama nie myślała wtedy tylko o pracy. 

Wieczorne spacer, ranne wstawanie, chodzenie po górach. Nie miałyśmy ochoty stamtąd  wyjeżdżać. Zdjęcie zostało zrobione na tle gór. I te uśmiechy. Szczere.

  Teraz też wyjeżdżamy na takie wakacje. Tylko,że na najwyżej dwa dni i na dodatek mama cały czas siedzi przy telefonie.

   W te wakacje obiecała,że będzie inaczej.  Powiedziała,że pracę odrzuci w kąt, wyłączy telefon i będziemy tylko my  we dwie.
A jak było ? W ogóle nie pojechałyśmy na wakacje , bo PRACA ważniejsza. Stwierdziła,że: ,,Bez tego nie byłoby nas stać na normalne życie." 

 Ale może ja nie potrzebowałam pieniędzy , tylko trochę miłości ??
-Nie zniosę już tego więcej. Ona umie tylko obiecywać. Nic więcej nie potrafi- powiedziałam do siebie. Odbiło się ciche echo.

 W tym momencie weszła pielęgniarka. Przyniosła śniadanie i spytała czy niczego nie potrzebuje. Grzecznie podziękowałam.  Śniadanie zjadłam w szybkim tempie.
 Spojrzałam w stronę okna i zobaczyłam małą dziewczynkę z starszym panem i jakąś młodą panią.  Dziewczynka trzymała w ręku jakiś rysunek i wręczyła go mężczyźnie. Ten pogłaskał ją radośnie po główce i pocałował w policzek. Zaczeli się oddalać. Chyba postanowili pójść na spacer.Kochająca się rodzina. Tak bardzo chciałabym się znaleźć na miejscu tej dziewczynki. Moja mama nie odwiedziła mnie w szpitalu ani razu . No tak , pzreciez praca jest najważniejsza...

Wstałam z łóżka , podeszłam do lustra. Poprawiłam włosy i wyszłam na korytarz. Jak wielkie było moje zdziwienie , gdy na krzesełku obok mojej sali ujrzałam ... Nialla.
- Co ty tu robisz ? - spytałam oburzona i szczęśliwa zarazem. Był jedyną osobą,którą obchodziłam.
- Iga ,ja nie chciałem. Nie miało to tak wyjść. Przepraszam , jeżeli Michael cie uraził.
- Niall .. ja wiem , że ty chciałeś dobrze , ale zrozum, ja nie potrzebuję psychologa . Ja potrzebuję tylko - zawahałam się. Czy mogę mu powiedzieć ? Zaufać mu? W sumie i tak nie mam nic do stracenia.
- Tylko czego ? - od razu wyłapał blondyn.
- Odrobinę miłości- szepnęłam. Nagle Niall wstał i mocno mnie przytulił. Trwaliśmy tak w uścisku dłuższy czas. Nagle oderwałam się od niego.
- Dobra starczy tych czułości , co robimy ? - zaproponowałam uśmiechając się.
- Może spacer ? - Blondyn odwzajemnił uśmiech.
- No to niech będzie spacer - i ruszyliśmy . Pogoda była piękna . Szpital miał duży i zadbany ogródek . Głęboko odetchnęła.
-  Nic o tobie nie wiem. - zagadnął Niall- Może powiesz mi coś o sobie.

 Super , musiał w końcu o to zapytać.
- Niall... Ja nie lubię o sobie gadać. Zwłaszcza teraz, gdy jestem w takim stanie. Może, kiedyś będę gotowa. Jedyne co mogę ci powiedzieć,że nie jest u mnie za dobrze. No, ale to już pewnie wywnioskowałeś.  Dobrze , ze mam Milene , Toma no i teraz ciebie .
-A tak poza tym czemu nie powiadomisz przyjaciół ,że tu jesteś?- zapytał .

-Nie chcę ich martwić, mają teraz za dużo na głowie. Najważniejsze,że mam ciebie przy sobie.

-Polecam się na przyszłość- posłał mi ten swój zabójczy uśmiech . 

 Dalej rozmawiało nam się bardzo miło, nie było niezręcznej ciszy, śmialiśmy się i wygłupialiśmy. 

Niall zaproponował , ze jak wyjdę , a już ten dzień był bardzo blisko to zabierze mnie do reszty zespołu. Ucieszyłam się , bo lubię poznawać nowych ludzi. Ciekawe tylko czy mnie polubią, bo jakoś nie mam dużo znajomych,a  zwłaszcza tych w szkole.  W końcu zaczęło się ściemniać i Niall musiał już iść
- Hm.. przyjdę na pewno jutro , może podam ci mój numer ? - zapytał
- Możesz podać , ale prędko do ciebie nie zadzwonię.
- Czemuż to ?
- No przecież utopiłam telefon - grymas pojawił się na jego twarzy.
- Prze .. przepraszam , ja zapomniałem - na jego twarzy widać było zmieszanie
- Ej no nic sie nie stało , sama do tego doprowadziłam - próbowałam się uśmiechnąć , choć było mi naprawdę ciężko. Trzeba zacząć odkładać.
- To w takim razie do jutra - powiedział Niall.
- Do jutra - cmoknęłam go w policzek i obdarzyłam uściskiem.  W końcu jego sylwetka zniknęła. Zmęczona całym dniem położyłam się do łóżka i nie czekając na kolację zasnęłam.
 

*Perspektywa Nialla*

Wracając ze szpitala cały czas myślałem o dzisiejszej rozmowie z Igą. Ciekawe co jej się stało, że nie chciała mi o sobie opowiedzieć. Może jak ją poznam z chłopakami to mi sie otworzy? Ona cholernie mi się podoba , ale wiem , ze narazie nic z tego. Ona i tak pewnie nic do mnie nie czuje.

  Gdy tak szedłem przypomniałem sobie o naszym pożegnaniu. Szybko zmieniłam kierunek w którym szedłem. Gdy zobaczyłem cel mojej krótkiej podróży mimowolnie się uśmiechnąłem . Otworzyłem drzwi i uśmiechnąłem się .

- Witam Pana , w czym mogę służyć ? - zapytała starsza pani.

- Dzień Dobry chciałbym prosić ...

____________________________________________________

No i to już 4 rozdział.  I co myślicie o tym rozdziale? Co takiego Niall chce prosić? 

Piszcie w komentarzach. 

;D 

Pozdrawiamy no i do następnego rozdziału Bella i Liamkowa.♥

KOMENTARZ ZA KOMENTARZ